Όταν ακούς ότι «ο Αλέξης, μετά το Παρίσι και το Βερολίνο, ήρθε στην λαϊκή γειτονιά των Πετραλώνων» δεν μπορείς παρά να κοντοσταθείς. Αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο Αλέξης, μήπως ο πρωταγωνιστής από κάποιο μπουλούκι του 19ου αιώνα το οποίο εμφανίστηκε στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης για να δώσει παράσταση; Όταν κατεβαίνει από το αμάξι, ένας ευτραφής κύριος κάνει ένα μικρό σπριντ για να τον προϋπαντήσει πρώτος. Φαίνεται να έχει προετοιμαστεί αρκετά για αυτήν την ημέρα, τον προδίδει η κολλαρισμένη ροζ μπλούζα του και τα σάλια που τρέχουν. Και στον πηγαιμό για τη μέση της πλατείας πολλοί παρατρεχάμενοι προσπαθούν να τον αγγίξουν, να τον αγκαλιάσουν, να τον φιλήσουν. Μήπως ο Αλέξης ήταν κάποιος παππάς; Τα κινητά ψηλά για να αποθανατίσουν τις στιγμές. Μήπως το κοινό αναμένει να γίνει κάποιο θαύμα;

Η αριστερά του κράτους, λοιπόν, αποφάσισε να κάνει ένα τουρ από γειτονιά σε γειτονιά και να πατεντάρει τους προεκλογικούς της λόγους κάτω από τον τίτλο «λαϊκές συνελεύσεις». Δεν ξέρω αν στα δικά μας μέρη είχανε λίγο τσίπα ή ανησύχησαν μήπως ταυτιστούν με τους «όξω από εδώ» της ήδη υπάρχουσας λαϊκής συνέλευσης, αλλά το ονόμασαν «ανοιχτή συνέλευση». Που να φανταζόμασταν οι από κάτω αυτού του τόπου ότι μία συνέλευσή μας θα είχε τόσες κάμερες και τόση δημοσιότητα εάν καλούσαμε κάποιον Αλέξη (εδώ που τα λέμε, ούτε οι φίλοι του θα φαντάζονταν ποτέ ότι σε προεκλογική ομιλία του στα Πετράλωνα η ΕΡΤ θα έστελνε βανάκι εξωτερικών μεταδόσεων). Το μοντέλο της «αγανάκτησης», αυτό που τόσο λάτρεψε η αριστερά το προηγούμενο καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος, ακολουθήθηκε και εδώ. Τότε ήταν ο Βαρουφάκης, ο Καζάκης και διάφοροι άλλοι. Τώρα είναι ο Αλέξης. Ο Αλέξης κάνει την αρχή, ερωτήσεις στον Αλέξη, απαντήσεις του Αλέξη. Η απάντηση στην ερώτηση μίας κοπέλας για το «πώς σκέφτεστε να αξιοποιήσετε την πλατεία Συντάγματος και τις λαϊκές συνελεύσεις που γίνονται στις γειτονιές», είχε δοθεί ήδη από την αρχή. Με μία λέξη. Αφομοίωση.

Περισσότερο απ’ όλα μου άρεσε αυτό το άνοιγμα που κάνει ο Αλέξης και η παρέα του. Ο μπουνταλάς με την μπλούζα του σώματος πεζοναυτών, ο γιος του μικρασιάτη πρόσφυγα που αγωνιά για το τι θα κάνει ο κύριος Αλέξης με τους μετανάστες, «γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας». Η κυρά από την Λακωνία επαίρονταν στο μικρόφωνο για τον βουλευτή που έβγαλε στον τόπο της το κόμμα του Αλέξη. Άραγε να κάνουν το ίδιο και οι μετανάστες εργάτες στα φραουλοχώραφα του νομού; Ακόμα και τον καπελάκια αστυνόμο νομίζω ότι τον βλέπω να παρακολουθεί με προσοχή την ομιλία. Έχει πλησιάσει αρκετά κοντά.

Δεν πάει πιο κάτω. Δεν είναι μόνο ότι βλέπεις στα πρόσωπα των ανθρώπων να ψοφούν για έναν ηγέτη, για κάποιον που θα τους αντιπροσωπεύσει. Βλέπεις και τον τυχοδιωκτισμό όλων αυτών που σε άλλους τόπους και σε άλλες στιγμές μιλούν για την ταφόπλακα της ανάθεσης και την επιλογή της αυτοοργάνωσης. Πόσο κενό μοιάζει ώρες-ώρες το «να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας». Τόσο κενό ώστε να χωράει εκεί μέσα μπόλικο καιροσκοπισμό και ψέμα. Βλέπεις και την προσωπολατρία όλων αυτών, στελεχών και μη, απέναντι στον Αλέξη. Πόσο άδικο είναι για το ΚΚΕ να κουβαλάει μόνο αυτό την ρετσινιά του σταλινικού! Μία φίλη, μου έλεγε ότι πριν κάμποσα χρόνια, όταν στο ΚΚΕ εσωτερικού τους είχαν δώσει να κολλήσουν μία αφίσα με την φάτσα του Λεωνίδα Κύρκου, οι περισσότεροι είχαν αρνηθεί. Τώρα όλα έχουν απενεχοποιηθεί. Είναι η μαστούρα της εξουσίας. Της αριστερής εξουσίας.